Gelukkig in Hoorn

Ik word oud. Dat moet ik gewoon toegeven. Ik ben al meer dan tien jaar met pensioen en wanneer ik nu pas op de helft van mijn leven zou zijn, dan zullen over 75 jaar de kranten vol staan met verhalen over de terugkeer van Methusalem.

Ik weet niet hoeveel jaar ik nog mag slijten. Mevrouw Grosthuizen hoopt op een flink aantal jaren en dat zou kunnen zijn omdat ik zo’n aangenaam gezelschap ben (maak ik mijzelf wijs!). Vriendelijke leeftijdgenoten met scherp inzicht in de mogelijkheden en onmogelijkheden van het ouder worden hebben me duidelijk gemaakt dat je elke dag kunt omvallen. Wanneer je twee keer een enge ziekte achter de rug hebt, weet je hoe waar dat kan zijn. Ik zal dankbaar moeten zijn voor elk jaar dat ik langer leef.

Voor de samenleving ligt het ouder worden van mensen iets anders. Wij, de oudjes, gaan de samenleving steeds meer geld kosten. Daar dienen wij ons scherp bewust van te zijn. Wij zullen steeds meer zorg nodig hebben en dat wordt een steeds schaarser goed. Ik lees en hoor dat af en toe en elke keer groeit mijn schuldgevoel. Straks is er bijna niemand meer om voor ons te zorgen en dan zadelen we onze samenleving op met schrijnende beelden van zieltogende bejaarden die zich nog steeds doof houden voor suggesties om deel te nemen aan mooi geregelde euthanasietrajecten.

Bovendien hebben oudere mensen grotere kans om te dementeren. Dat hoef je mij niet te vertellen. Ik ben vergeetachtiger geworden. Ik was het als kind al een beetje, maar ik word er steeds beter in. Ik heb me al twee keer laten testen op Alzheimer, maar ik heb het nog steeds niet, probeert men mij gerust te stellen. Ik denk zelf minstens zo veel te vergeten als Dinges … zijn naam schiet me straks wel te binnen. Die is al wel begonnen te dementeren en hij is de zoveelste vriend die op deze manier langzaam maar zeker afscheid neemt uit mijn bubbel.

De Hoornse raad heeft zich deze week serieus beziggehouden met het thema dementie, eenzaamheid en mantelzorg. In een evaluatierapport is vastgesteld dat daar in de afgelopen jaren het een en ander aan mankeerde en de raad wordt naar een mening over de evaluatie geven. Tot mijn enorme geruststelling waren alle fracties van mening dat het allemaal wat beter moet. Schijnbaar moeiteloos worden welgemeende suggesties ter verbetering in de microfoons geroepen. Werkelijk elke fractie is de demente oudere welgezind. Nee, het is niet zo dat men regelmatig mijn kant uitkeek om nog meer inspiratie op te doen.

De coronatijd heeft de inspanningen van het college om dementie, eenzaamheid en mantelzorg tot volle tevredenheid tegemoet te treden danig dwars gezeten. De wethouders Marjon van der Ven en Karin Hakhoff lopen zich werkelijk de benen uit het lijf om alle achterstand teniet te doen. Ach, hoe mooi zullen onze laatste levensjaren verlopen! Mantelzorgers zullen niet worden vergeten, want dat wordt goed opgenomen in het aangepaste beleid. Toch bekruipt mij het gevoel dat er over een jaar of twintig, wanneer mevrouw Grosthuizen en ik zelf onvermijdelijk aan de mantelzorger moeten, dat die er dan niet of nauwelijks meer zijn. Mijn zoon en dochter wonen niet meer in Hoorn en we willen natuurlijk niet iedereen in die functie over de vloer hebben.

Het is deze week voor het eerst in mijn leven dat ik lees over matige en ernstige eenzaamheid. Bestaan daar testen voor? Zijn er veel mensen die, na een partner te hebben overleefd die de godsganse dag aan het kwekken waren, zich niet eens melden als eenzame, omdat zij nu eindelijk rust hebben? Er wordt werk gemaakt van eenzaamheid. Nou ja, aan het beleid dan. Dat is hard nodig want het aantal ouderen neemt toe en er zijn in alle leeftijdsklassen eenzamen. Dat is onderzocht en in een rapport over wat er op dit gebied allemaal gebeurt en niet gebeurt staan allerlei grafiekjes en overzichten met percentages tot één cijfer achter de komma. Heel bemoedigend.

Vooral bemoedigend is de inbreng van de Hoornse fracties in dit dossier. Ik zal het mevrouw Grosthuizen ook nog een paar keer zeggen, dat er op papier al van alles wordt geregeld en dat er ook werk wordt gemaakt, niet voor, maar van de mantelzorgers. Ik zal haar zeggen dat alle negatieve berichten over zorgverleners niet zullen gelden voor Hoorn. Wij zullen de Finnen naar de kroon stekken met een geluksgevoel dat hun percentage ver zal overstijgen. Het is heerlijk om in Hoorn oud te worden. Ik kan het iedereen aanbevelen.

De inhoud van de column is uitsluitend voor rekening van de auteur. HoornRadio/HoornGids is niet ge- of verbonden aan een politieke partij of welke politieke richting dan ook, maar geheel autonoom, onafhankelijk en ongebonden.