Een banaan voor Frieda

COLUMN Qwartjes Qwartiertje

Toen zijn linker oor naast zijn hoofd lag was Qwartje veertien. Dat luisterschelpje moest er even af omdat dokter Appelboom, chirurg aan het Sint Jans Gasthuis, er dan beter bij kon. Hij verwijderde het oorvlies, waar ’n gat in zat, en verving dat door een stukje huid van Qwartje’s linker bovenarm. Appelboom was die mogelijkheid tot zijn verbazing tegengekomen in een Amerikaans medisch tijdschrift en dacht: “Interessant. Zou ik dat ook kunnen?”
.
Nee dus. Qwartje verneemt alleen maar wat gebrom door zijn armvlies. Maar goed: hij heeft nog ’n tweede oor. Daarmee heeft hij in z’n leven heel wat ongehoorde dingen beluisterd.
.
Zoals dat hilarische verhaaltje van Jumbo, de slagersknecht van slagerij Schouten aan het Keern. Hij had die goedmoedige bijnaam te danken aan zijn enorme flaporen, maar dit terzijde. Jumbo moest elke dag van de week met zijn slagersfiets, grote rieten mand op de voordrager, het pad van een villa aan de Westersingel oprijden. Hij diende daarbij zeer schel te fluiten. Donderde niet wat: trompètteren. Achter het huis even ‘n half sigaretje wachten, en dan weer fluitend wegrijden. Alleen op zaterdag bevatte de slagersmand een vleselijke bestelling voor dat fluit-adres. Dan kreeg hij zijn fluitfooi. Van mevrouw Appelboom.
.
Na die oorverdovende ingreep verbleef Qwartje nog geruime tijd in het ziekenhuis. Hij bewoonde een kamer-met-erker boven de hoofdentree aan de Koepoortsweg. Het enorme verband om zijn hoofd had de vorm van een witte tulband. Zeer waardig. Qalief Qwartje.
.
Elke morgen, om kwart over acht, liep Zij over het trottoir aan gene zijde van de Koepoortsweg stadwaarts. Toen hij zijn bed nog niet uit mocht hoorde Qwartje alleen haar hakjes, waarvan er een af en toe over de tegels schraapte. Klik-klak! Klik-klak! Schrrr. Klik-klak! Klik-klak! Vanaf de dag dat hij mocht lopen stond hij, nog steeds met die tulband, in de erker. Klik-klak! Klik-klak! Ze was mooier dan Brigitte Bardot. Veel mooier. Klein, rank, prachtig neusje, twee reebruine ogen, en lang zwart haar tot aan haar eh, haar bips. Een hinde op hoge hakjes. En, niet onbelangrijk: ze was niet alleen mooier, maar ook beter bereikbaar dan Brigitte Bardot.
.
Op een mooie morgen opende Qwartje, voordat Zij langs zou klik-klakken, het erkerraam. Toen Ze langs liep riep hij haar aan. “Hallo!” Ze keek. Hij wenkte haar. Ze stak over, stond daar beneden, en keek vragend op naar dat tulband-tiepje. Hij wierp haar een banaan toe en raffelde snel het lesje af dat hij zichzelf die nacht geleerd had: “Kom je die vanavond terug brengen? Dan kan ik je wat vertellen. Het bezoek is om zeven uur…” Ze had hetzelfde stemmetje als het allerkleinste klokje van de kerktoren. Met een klein, sensueel barstje er in. “Dat is goed”, klingelde Ze, en klik-klakte derwaarts.
.
Een banaan! Hoe haal je het in je hersens! Wie gooit er nou een banaan naar het allermooiste meisje van de hele wereld! We stammen toch niet van de àpen af! Misschien was Ze bij terugwerkende kracht wel zwaar beledigd. Nee: die zou vanavond heus niet langskomen. Trouwens: wat had hij nou in z’n kippedrift geroepen? Dat hij Haar iets zou vertellen… Wat moest hij in godsnaam vertellen? Qwartje beleefde een kwade dag. Hij was nenuwachtig. Zerveus. Hij besloot Haar een brief te schrijven. Voor de zekerheid. Dat dat van die banaan niet de bedoeling was geweest. En dat Ze mooi was.
.
Die avond, om vijf over zeven, stapte Ze zijn kamer binnen.
.
Haar naam was Frieda. “Een hele mooie naam”, zei Qwartje. Het liefst was hij met haar de kamer uitgewandeld, naar ’n stil hoekje. Want zijn buurman, een Bot uit Wester-Blokker, maakte allerlei opmerkingen die hijzelf wel geinig vond. Maar het ziekenhuis-regime schreef voor dat je tijdens de bezoektijden in bed diende te liggen. Ook al had je alleen maar ’n zere pink. Dan was je echt ziek, en kwam het bezoek niet voor de poepelegein. Aan de andere kant: het hàd ook wel weer wat. Frieda zat op een stoel die Ze dicht aan het bed had geschoven. Kon een droom dichterbij tot leven komen? En ze konden zachtjes praten. Qwartje gaf haar de brief. “Vanavond pas lezen”, zei hij. Ze lachte.
.
Sindsdien kwam Ze elke avond. De zusjes van Qwartje begon dat danig te vervelen. “Je praat alleen maar met haar”, zeiden ze op ’n middag. Tja. Liefde is kan terreur zijn. Op een avond draafden alle klasgenoten van de Aloysius-mulo op. Heel mooi. Nu konden ze met hun eigen ogen Frieda zien. Dat moest vooral voor ’n paar van die verwaande nesten uit de klas een eye-opener zijn. Qwartje was niet voor de poes. Frieda begon ook briefjes mee te nemen. Opgevouwen tot propjes, met ’n halve meter cellotape er omheen. Het was voorwaar nog ’n zeer tijdrovend gedoe om ze leesbaar te pulken. En dan stond er onderaan: ‘Ps: pas lezen na het bezoek’.
.
Eenmaal thuis begon Qwartje Haar schroeiende brieven te schrijven. Dat vonden zijn zusjes àchterlijk. Aanstellerij. “Jullie wonen vijf kilometer van elkaar! Zonde van de postzegels.” Qwartje vond dat ze er niks van begrepen. Brieven zijn anders. Ze praten niet terug. Het eerste weerzien betrof een wandeling. Door het Julianapark, uiteindelijk. Op een bankje aan het water voltrok zich De Eerste Kus. De tweede duurde langer dan ’n suikerspin. Wat ze allemaal bespraken is verwaaid op de wind van serieuzer herinneringen. Maar één belangrijke opmerking van Frieda staat Qwartje nog bij als de dag van gisteren.
.
Aan de overzijde van het water orgelde in barse tonen het getraliede bolwerk van De Krententuin op. Qwartje kon daar met groot ontzag naar staren. Boeven! Rovers! Moordenaars! Zware Jongens, veel erger dan in de Donald Duck. Frieda wees naar het Hoornse Robbeneiland en sprak: “Daar zit mijn vader. Misschien ziet hij ons wel zitten.” Ze giechelde.
.
De schrik die Qwartje beving resoneerde door tot in z’n bijnieren. Haar vader! Daaro! Dit was… Dit… dit kòn niet! Zo’n mooi meisje! En dan zo’n vader! Zwaar getroubleerd repte hij zich huiswaarts. Daar schreef hij Haar - na een woeste worsteling met zijn geweten - een lange, omslachtige, ingewikkelde brief. Het moet een onbegrijpelijk epistel zijn geweest. Het enige wat zeer duidelijk overkwam was zijn aankondiging dat ‘het’ uit was. Zes weken lang was Qwartje de 14-jarige weduwnaar van zijn eigen droom. Het leven was een uilebal. Meer niet.
.
Later hoorde hij dat Haar vader een eerzaam gevangenis-cipier was. Maar ja. Toen was het al uit. 

--------------

Lees alle COLUMNS in Qwartjes Qwartiertje:

---

Reacties

---