Hoe Leo Zandbergen, Aage M. en Theo Koomen zich verbonden (2)

COLUMN Qwartjes Qwartiertje

Qwartje kwam met de bandiet overeen om hem die zaterdag nog eenmaal te ontmoeten in de Hoornse stationsrestauratie. Kon-ie meteen kennismaken met Aage’s nieuwe vriendin. In het geniep had Qwartje een fotograaf geregeld, die als treinreiziger vanaf ’n ander tafeltje foto’s zou nemen vanuit ’n weekendtas. Aage was er. Diens vriendin was er. Qwartje was er. Toen Aage na drie kwartier  het pand had verlaten om te gaan stadten arriveerde de fotograaf. Hij had eh, hoofdpijn.Wat gotverdegotver was. Soit. Actie. Qwartje posteerde zich met de fotograaf in diens auto voor de Hoofdtoren. Vroeg of laat zou Aage zich weer moeten melden in de Krententuin. Met een thermoskan koffie en ’n brat broodjes, gescoord in ‘Het Schippershuis’, maakte het reportageteam zich op voor de wacht. 
.
Nou, dat duurde nog geen half broodje. Daar kwam, ginds over de Italiaanse Zeedijk, de gauwdief Aage M. aangewandeld. Een dandy on the lose, losjes wiegend vanuit de heup, een zee van tijd, geld, drank en vrouwen in het verschiet. Qwartje, tot de fotograaf: “Bingo! Daar komt-ie. Zodra hij voor De Volendammer loopt begin je te schieten!” De plaatjesmaker, opeens vaalwit, trok de ethische kaart, zeggende: “Ik hou niet van stiekem...” Qwartje: “Man, lùl niet!” Fotograaf: “Straks wordt-ie kwaad en schiet-ie terug. Het blijft ’n kengster...” Het was duidelijk: hier zat ’n wezel. Aage was bereids de hoek om en slenterde over ’t Hooft richting Krententuinbrug. Qwartje trok het schuifdak van de Peugeot open, griste het telekanonnetje van de schoot van de fotoman, en siste: “Rij heel kalm achter hem aan. Als hij op die brug loopt roep ik hem, en schiet vanuit het dak. Wordt-ie kwaad, dan wordt-ie kwaad. Ik gooi je toestel dan op de achterbank, stap uit, en jij maakt dat je wegkomt. Ik hou jouw kengster wel aan de praat.”
.
Aldus geschiedde. Het moet een wat potsierlijk schouwspel zijn geweest. Toen Aage M. over de brug liep riep Qwartje , met het bovenlijf op het autodak liggend, en de telelens in de aanslag, krachtig zijn naam. “Ààge!” Hij keek om, Qwartje drukte af, en dat was dat. Het scenario klopte. De kluiskraker ontstak in een mooie woede, de fotograaf ijlde met de buit op de achterbank in z’n achteruit terug over ’t Hooft, en Qwartje sprak sussend in op de briesende brandkastkraker. Feit was dat Aage de exclusieve rechten van de eerste fotoreportage na zijn bajestijd voor 20.000 gulden had verkocht aan Nieuwe Revu, die dat in nummer 41 van 8 oktober zou publiceren. En Qwartje publiceerde de aankomende maandagochtend al. “Dit gaat je poen kosten, my man! Geef mij dat fotorolletje. Kom over ’n paar weken naar Goes, waar ik een seksclub heb gekocht. Daar kun je net zo veel foto’s nemen als je wilt.” Qwartje: “Kom Aage, je staat er mooi op. Ik jat de buit heel eerlijk voor de neus van dat weekblad weg. Dat zou jij in mijn plaats toch ook gedaan hebben?” De zon brak weer door. Hij lachte, noemde Qwartje recht hartelijk ”Schoft!”, en met een warme handdruk namen de mannen afscheid.
.
De foto was wonderwel gelukt en stond die maandagmorgen over zes kolom op de voorpagina van het AD. Ronkend werd voor een ‘Exclusief interview door Theo Koomen’ doorverwezen naar pagina 2. Fotootje van Theo er bij. Het verhaal betrof nijver tikwerk van Qwartje, per koerier linea recta naar de hoofdredactie van die krant geijld. En uitgerekend die primeur betekende het begin van het einde van Koomen’s loopbaan bij het AD. Theo ‘lag’ om een mix van redenen ‘niet lekker’ bij zijn collega’s van sportredactie, nieuwsredactie en eindredactie van die krant. Er heerste kinnesinne. En de stijl van Koomen was niet serieus genoeg voor een landelijk ochtendblad. Te populair, te hijgerig, snert op een galadiner. Er gingen trouwens hardnekkige geruchten dat Koomen lang niet alles zelf schreef. Hij had een ghost. Kortom: Theo Koomen werd in Rotterdam als een lichaamsvreemde lullo beschouwd.
.
En nu werd opeens deze maandagochtend een beruchte bajesklant als held op het schild geheven. Zeskoloms op de voorpagina! Schande! En dan nòg ‘ns wat: die Koomen kon in elk geval dit verhaal niet zelf geschreven hebben, want men wist dat hij dat hele weekend in Parijs had gezeten. Met Cor Coster, de schoonvader van Johan Cruyff. Weer een van z’n beruchte schnabbels. Er broeide die ochtend muiterij op de AD-redactie, tot uitbarsting komend op de plenaire vergadering van 12.00 uur. Unaniem werd geëist dat Theo Koomen (bij verstek) op staande voet zou worden ontslagen. Daar verzette de tweekoppige hoofdredactie zich met kracht van argumenten tegen. Er draaide net ’n peperdure reclamecampagne waarin Koomen een speerpunt was. Daar zou zijn afkoopsom nog bovenop komen. Een compromis werd gevonden in het voorstel, omgezet tot besluit, om de ghostwriter per omgaande boven water te tillen en als ‘penvoerende impressario’ van de vermaarde reporter Theo Koomen in vast dienstverband aan te stellen. Mokkend ging de meute akkoord. Die middag rinkelde bij Qwartje de telefoon. Theo aan de lijn. Gierend van de lol.
.
Binnen een week had Qwartje zijn intrek genomen in een pand aan de statige Mathenesserlaan te Rotterdam. Ongezien had hij er de beletage van gehuurd. Dat nu had hij beter niet kunnen doen. Naast zijn huis was het Rotterdamse equivalent van Yab Yum, het luxe bordeel Mayfair, gevestigd. Een ordentelijk bedrijf, maar het rikkelde Qwartje’s nachtrust permanent aan flarden. Taxichauffeurs die gasten aanvoerden kregen daar ’n geeltje jatmous per kop voor, dat ze inpandig konden opstrijken. Ze lieten hun Mercedes-diesel dan stationair draaien. Pal voor het slaapvertrek van Qwartje.  En die dieselmotoren klepperden - rikketikketikketikketik!  - onafgebroken. Goed; zo had ‘de grote stad’ wel meer verrassingen in petto. Maar da’s weer ’n ander verhaal.
.
En Theo? Hoe liep dat af? Slecht. Hij bleef persona non grata. Nu Qwartje daar als katvanger was neergestreken verscheen Koomen nog hooguit een keer per week op de redactie. De frequentie van zijn pagina’s daalde alras naar drie per week. Geschreven en geredigeerd door Qwartje. Een kleine, invloedrijke kongsi bleef ijverig aan de stoelpoten van Theo Koomen zagen. Uiteindelijk zette feature-redacteur Louis Sinner - een oudere, geslepen, links-angehauchte vos - een klem op scherp die Koomen fataal zou worden. Sinner had een zwartboek vol vuige en voze roddels aangaande hoofdredactie en redactie-chefs van het AD-galjoen. Dat sluisde hij tijdens een persoonlijke ontmoeting met kleurrijke aanvullingen door aan Martin van Amerongen, roemruchte redacteur van het opinieweekblad Vrij Nederland. Vervolgens trok Van Amerongen dagenlang met Theo op om het tot ‘t ultieme diepte-profiel van het fenomeen Koomen te brengen. Terloops hing hij de complete vuile AD-was uit het Sinner-zwartboek druipend aan de drooglijn van Koomen’s brein. Die herhaalde ze, even terloops, lachend. Waarop Van Amerongen ze quote-unquote uit Theo’s mond noteerde en publiceerde. Een terdege voorbereide broedermoord. Toen Vrij Nederland uitkwam werd Theo op staande voet ontslagen. Hij had, vond men, de hand die hem voedde gebeten.
.
Koomen belde Qwartje en sprak in alle opgetogenheid: “Theo gaat verderop. Blijf lachen, vriend! En trek de waarheid een zondags pak aan.” Het dubbelloops levensparool, van waaruit hij zijn publiek bleef bestoken. Nog eenmaal hebben ze elkaar ontmoet, in het Argentinië van ’78. Er ontspon zich een vrolijk gesprek waarvan de diepgang uitsluitend voor Westfriezen toegankelijk lijkt.
Theo: “Heuh knecht. Jij hier?”
Qwartje:  “Morrie, Theo.”
Theo: “Weer moet je op an?”
Qwartje: “Mendoza denk?”
Theo: “Nồh joh! Goeie rois.”
Qwartje: “Jij ồk. Bezjoer.”
.
Op zondag 4 april versloeg Theo in Enschede de wedstrijd FC Twente-MVV (1-2). Een futloze match in de eerste divisie die hij als ‘een van de spannendste potten ooit’ via de microfoon de huiskamers injoeg. ’s Avonds rond 23.30 uur sloeg hij met z’n Passaat tussen Hoorn en Alkmaar linksaf naar zijn huis in De Schermer. Hij had de vanuit Alkmaar komende Audi 100 nooit zien aankomen. De bestuurder daarvan, André Selders (31), was onderweg naar zijn meisje in Hoorn. Hij overleefde de klap ternauwernood. De kranten schreven dat Theo de volgende dag in het ziekenhuis overleed. Toenmalig brandweercommandant Fred van Hecke:”Dat was niet helemaal juist. We vonden zijn hoofd ver buiten de auto. En de veiligheidsgordel had zich kàts door zijn middenrif gesneden.” Een jaar later vond een maaiende boer Theo’s bril in een weiland.  Theodorus Wilhelmus Koomen (54) overdreef zelfs zijn dood.
.
Aage M. tuimelde na zijn vrijlating vrij snel terug in een roes van drank, coke, vrouwen en gokken. Zijn levensstijl was een geldzuigende kolk. Hij sloeg weer bekwaam aan het inbreken, zag andermaal de bajes van binnen, en stierf in 1985 op 43-jarige leeftijd aan darmkanker. Zijn graf op een Haags knekelveld is geruimd.
.
Leo Zandbergen, die na 26 jaar als Hoornse politieman in 1978 met functioneel leeftijdsontslag ging, betoonde zich de sterkste van dit trio. Hij mocht tachtig jaar worden. Leo woonde met zijn tweede vrouw Mirjam lang aan de Koepoortsweg. Op 8 november 2003 sneefde Laurens ‘Leo’ Zandbergen kalm en waardig in Lindendael.
.
Ietwat vergeetachtig. Maar bepaald niet vergeten.


Lees alle COLUMNS in Qwartjes Qwartiertje:

---

Reacties

---