Hoorns sandwichmannetje gaat Twitteren

COLUMN

PS: Onno, je moet je eerste Blog voor 2013 nog schrijven. Is Twitteren niet een leuk onderwerp daarvoor? “Mijn eerste ge-Twitter”?
Dit schreef ik onder mijn laatste Column naar aanleiding van het gegeven dat onze burgemeester zou gaan Twitteren als hij minimaal 1000 ‘volgers’ zou hebben. En warempel, de eerste Weblog  van Onno van Veldhuizen staat sinds gisteren online en gaat ook nog eens over Twitteren… Dat is toch echt twee vogels in één klap.

Of Onno mijn uitdaging nu heeft geaccepteerd ( “Bij minimaal twintig reacties op je Weblog, ga je dan echt ‘webloggen’?”) is niet helemaal duidelijk maar we blijven hem natuurlijk VOLGEN. Zeker omdat hij zijn taken als burgemeester weer zo mooi weet te brengen: “Tenslotte is hij of zij (burgemeester, red.)  ook het sandwichmannetje van de stad. Hij loopt alle dagen met een groot bord voor zijn buik en achterop zijn rug. Daar staat gewoon ”Hoorn” op. Het voorste bord staat voor de ambassadeur en het achterste voor de lobbyist en advocaat. Hij staat voor zijn stad en hij staat achter zijn stad door er middenin te staan. Van iemand die dat doet mag je weten wie hij in essentie is, zonder dat nu meteen alle privé publiek is.” Aldus onze burgervader.

Sprekend over burgervader. Dat is met 3 x een R. Maar burgemeester met 2 x een R. Dit even ter informatie voor Lucien Burm, social media-expert, die zijn eigen bedrijfje wilde promoten en met zijn Twitter-weddenschap met Onno daar aardig in slaagde. In zijn persbericht spreekt hij consequent over “burgeRmeester”. Jammer.

Daarmee kom ik op de vraag of de kop boven dit stukje wel klopt. Moet het zijn “gaat Twitteren” of “gaat Tweeten”? Of “tweetert”? Gelukkig Facebookt Onno nog niet.

Ohja, Onno heeft al 1167, eh… 1168 ‘volgers’ via Twitter… En zijn eerste (vage) Tweet ga ik hier niet plaatsen, zoek die zelf maar op. Wel plaats ik de gedachten van onze burgemeester over het fenomeen Twitter graag hieronder.

Hans Stuijfbergen


WEBLOG Onno van Veldhuizen:

Twitter, 21 juni 2013

In Berlijn hoorde ik er voor het eerst van. Vier jaar geleden. Mijn beste vriend zei dat het groot ging worden. Ik kon mij dat niet voorstellen. Internet begreep ik volgens hem goed. Dit niet. Hij kreeg gelijk - 33 procent van Nederland twittert inmiddels - in de tussentijd dat ik ook mijn eigen gelijk zag.

Mij overvalt een soort moedeloosheid bij alle informatie die er is en ook kan ik mij niet aan het gevoel van narcisme onttrekken. Men schrijft om zichzelf te lezen.  Leeg en eenzaam.  Wat heb ik aan die miljarden gedachten nog toe te voegen? Een kakafonie, waarin niets meer leidend is, maar hoogstens even trending.

Het klopt. Ik begrijp het niet. Twitter is geen manier van schrijven maar van spreken.  Een manier van spreken, die blijft. Dat dan weer wel. En een hele, hele snelle. Wat je eruit haalt is net zoals het leven dat je er in stopt.

De burgemeester van Hoorn wordt gevolgd door meer dan 1.000 mensen (de weddenschap met Lucien Burm heb ik eclatant verloren). Mijn getwitter moet dus ook iets toevoegen aan het instituut burgemeester. Ik ben daar tenslotte niet meer dan een tijdelijke inwoner van. Ik heb de functie in bruikleen. Hoe helpen we de burgemeester met twitter?

Die burgemeester is van en voor iedereen. De burgemeester is een verbinder en als hij of zij het goed doet ook een beetje een vaderlijk of broederlijk figuur. Je kunt hem wat toevertrouwen en daar zegt hij dan (een op een) wat over en doet er soms wat mee. Hij geeft en krijgt raad. En af en toe wordt dan één plus één drie. Een verbindende, vernieuwende, vertrouwensman, die - voor sommigen een paradox- ook steeds meer een handhavende knoop moet doorhakken. De schaar van de lintenknipper heeft zeker scherpe kantjes. De burgemeester is ook gezag. Blijft iets open of gaat het dicht. Is dit volgens de regels en onze afspraken of niet meer? Tenslotte is hij of zij ook het sandwichmannetje van de stad. Hij loopt alle dagen met een groot bord voor zijn buik en achterop zijn rug. Daar staat gewoon ”Hoorn” op. Het voorste bord staat voor de ambassadeur en het achterste voor de lobbyist en advocaat. Hij staat voor zijn stad en hij staat achter zijn stad door er middenin te staan. Van iemand die dat doet mag je weten wie hij in essentie is, zonder dat nu meteen alle privé publiek is.

Wat heeft zo iemand aan Twitter?  Zijn er geweldige voorbeelden? Heel erg veel inspiratie heb ik nog niet gevonden. Erg grondig gekeken ook nog niet. Wel weet ik dat sommige collega’s gestopt zijn. Het twitteren voegde voor hen in essentie meer af dan toe. Ik keek de kat uit de boom. Verstandige vogeltjes doen dat.

Wat doe ik wel en wat doe ik niet? Ik moet het uitvinden zonder vallen en opstaan. Er is weinig vergevingsgezindheid. De burgemeester is niet het jonge veulen in de twitterwei. Bijvoorbeeld ”Het is weer druk op de wandelgangen. Benieuwd wat het wordt”.  Nietszeggend en spannend op niets af. De eeuwig grazende en herkauwende  koe is ook stom vervelend. Bijvoorbeeld ”Ik ben nu hier (fantastisch!) en straks daar, waar ik X hoop te ontmoeten”. ”X niet getroffen. Het is hier fantastisch! Y heeft weer een iets te korte broek aan.”
 
De juiste maat bij het juiste onderwerp. Het twittertempo zal waarschijnlijk laag en onregelmatig zijn. Wat ik zeg of vraag zal er voor mij toe doen en de burgemeester moeten helpen. Ik hoop wel raad te kunnen vragen.  Een soort twitter EHBO: Eerste Hulp Burgemeester Onno. Maar ik sluit ook niet uit dat ik af en toe gewoon een mooi citaat twitter. Burgemeester heeft daar niets aan. U misschien wel.

Ik leen u straks mijn digitale zintuigen in ruil voor de uwe, zodat we sneller zien, scherper voelen, meer horen en beter begrijpen. Dat maakt het leven ook voor een burgemeester rijker. Wie daarbij helpt, volg ik. Een goed gesprek heeft de veiligheid van een nest. Daarom ook mijn eerste tweet: ”Hebban olla vogala nestas hagunnan hinase hic anda thu wat unbidan we nu”. De eerste in het Nederlands geschreven zin, die eigenlijk over twitteren gaat.

Digitaal wil ik het niet laten. Ik wil ook gewoon iedere maand een kopje koffie drinken met een volger die ik nog niet ken en ook benieuwd is naar de niet digitale mens. Echte aandacht, zorg en vriendschap gaat niet digitaal. Hebban olla vogala.

Met vriendelijke groet,
Onno van Veldhuizen, 21 juni 2013
 
Vorige Column:

---

Reacties

---