COLUMN
HOORN - De meesten onder u hebben het zo slecht nog niet. U heeft een auto, een flatscreen, een computer en een flinke hypotheek of huur. En nog wat pleziertjes die “er bij horen”. Natuurlijk: velen moeten daarbij goed op de centen letten. En U krijgt allemaal minder geld dan U verdient. Een minderheid heeft het nog minder. Zij heeft, meestal van jongs af aan, problemen met school of werk of verslaving, of alle drie. Sommigen zijn verstandelijk beperkt of hebben een psychiatrische stoornis. Zijn dom geweest en zitten nu in de schuldsanering. Er is een crisis en U heeft “een beetje meer dan minder”. Dat heeft u zelf bereikt met hard werken en u wilt dat natuurlijk niet kwijtraken. Waarom dus betalen voor anderen? Hadden ze vroeger maar naar school moeten gaan. En dan nog: als je wilt werken is er altijd wat te doen! Als die bijstandtrekker stopt met drinken en roken, houd hij meer geld over. Iedereen is toch zelf verantwoordelijk? Een alleenstaande verstandelijk gehandicapte vrouw met kind kan haar huishouden niet overzien. Twee mannen van de gemeente Hoorn komen op inspectie. Hun conclusie: geen recht op huishoudelijke hulp. Goed zo! De tijd van pamperen is eindelijk voorbij! Dus vindt u het prima dat vanaf januari de antidepressiva voor eigen rekening zijn. Kom op, niet zo somber mevrouwtje! En u vindt het een goede zaak dat psychiatrische patiënten die een dagactiviteitencentrum bezoeken daarvoor een eigen bijdrage betalen. Ook als ze in die tijd papier prikken en de wijk schoonhouden. Logisch dat mensen die meer dan 175 euro per maand te besteden hebben geen voedsel van de Westfriese voedselbank krijgen. Voor elk kind tot 12 jaar mag hier tenslotte ook nog eens 25 euro per maand bij opgeteld worden! Roken, drinken, reizen per openbaar vervoer, een identiteitskaart kopen: dat wilt u toch niet betalen voor iemand anders? En daklozen? Die hebben nergens recht op, want die wonen niet op een adres! Trouwens: hoe moeten we weten dat ze bestaan? Ze slapen bij kennissen en in parken, schuren en tuinen. Eigen keuze. Re-integratie van mensen met veel problemen lijkt ook een illusie. Re-integratiebureaus die naar werk bemiddelen verdienen tienduizenden euro’s per “probleemgeval”. Het bedrijf heeft een koopje. En als de subsidie stopt staat de sukkel weer op straat. Hij is tenslotte nog steeds geen “werknemer van het jaar!” Stoppen: het kost alleen maar belastinggeld.
Ook de Hoornse politiek heeft ontdekt dat u het zat bent en dat u niet meer wilt betalen voor mensen die het minder hebben dan uzelf. Aanpakken die WMO en bijzondere bijstand! Zij vergeten daarbij twee dingen: kwetsbaren zakken zonder ondersteuning en zorg steeds verder weg in het moeras. En zijzelf en hun kinderen zullen nu en later voor nog veel meer sociale en dus financiële problemen zorgen. Investeren in hen is dus duurzaam investeren in de toekomst. Ten tweede zijn veel mensen de politiek zat en weten zelf ook niet hoe het verder moet in dit land. Maar de meeste Horinezen hebben wel een goed hart. Ze zien niet graag dat iemand die niet kan zwemmen, bijna verdrinkt.
Frans Douw
Hoorn